1-اهمیت فراوان قائل شدن برای آموزش وپرورش، توسط مردم ودولت ژاپن(ژاپن بیش ترین سهم از تولید ناخالص ملی را صرف دورها ی آموزش پیش دبستانی وابتدایی می کند).
2-تاکید بر کار گروهی (کار تیمی).
3-انعطاف فکری و نوپذیری.
4-نظام آموزشی کارآمد وکیفیت بالای آموزش.
5-پیشکار،صبر و حوصله وانضباط درونی.
6-احترام به دیگران.
7-روحیه ی همکاری دسته جمعی.
8-انضباط وشوق به کار.
9-ثبات.
10-شوق یادگیری.
11-اخلاق کار تلاش.
12-گرایش ژاپنی ها به رهبری جمعی در زمینه ی مدیریت.
13-تاکید بر جنبه ی کاربردی آموزش.
14-شیوه ی آموزش عمل گرا وتاکید بر آزمایش وپژوهش.
15-مشارکت فعال دانش آموزان در کارهای مدرسه(تعاون وهمراهی گروهی)
16-مدرسه در ژاپن، محل زندگی دانش آموزان است.
17-سعی در بالا بردن اعتماد به نفس دانش آموزان در مدارس.
18-تلاش مدارس ژاپنی برای رشد خلاقیت و روحیه ی کار گروهی در دانش آموزان.
19-مورد توجه بودن بازی های آزاد در مدارس.
20-تربیت بچه ها برای زندگی در جامعه.
21-درگیر کردن بچه ها به صورت عملی در امور مدرسه.
22- پرورش حس مسئولیت پذیری.
23-تاکید بر رفاقت بین دانش آموزان،به جای رقابت.
24-تاکید بر دوستی و همکاری بین بچه ها.
25-همکاری دانش آموزان در نظافت مدرسه.
26-همکاری بسیار نزدیک خانواده(اولیا)با مدرسه.
27-توجه به خودفرمانی یا خود مدیریتی.
28-تاکید بر رشد اجتماعی(سهم زیادی از آموزش در ژاپن به زندگی اجتماعی و رشد اجتماعی اختصاص دارد).
29-ایجاد فرصت های مساوی برای همگان.
30-آموزش(پرورش) کودکان به یک روش.
31-معلمان در نقش هادی و راهنما(معلمان مربی اند،نه مستبد).
32-ضروری بودن تفریح و شادی در مدارس ژاپن.
33-وادار کردن دانش آموزان به مشارکت و همکاری با تفریح و شادی.
34-تقسیم شدن کلاس ها به گروه های کوچک.
35-آموختن شادی و لذت به فرا گیران.
36-نبودن تعارض و دشمنی بین معلم و شاگرد.
37-هیچ دانش آموزی در دوره ی ابتدایی مردود نمی شود. هیچ دانش آموزی از مشارکت در فعالیت ها منع نمی شود(بختیاری، 1388).